c.d. w obronie moich praw...

Przedstawiam ciąg dalszy drogi z postu opublikowanego dn 09 czerwca br, jaką doszłam do wyroku opublikowanego w poście  w kwietniu br " za pomyłki Sądu płaci obywatel "


Art. 314 KPK 

Jeżeli w toku śledztwa okaże się, że podejrzanemu należy zarzucić czyn  nie  objęty wydanym  uprzednio postanowieniem  o przedstawieniu  zarzutów  albo  czyn            w zmienionej w istotny sposób postaci   lub też, że czyn zarzucany należy zakwalifikować z surowszego przepisu, wydaje się niezwłocznie nowe postanowienie, ogłasza się je podejrzanemu oraz przesłuchuje się go. Przepis art. 313 § 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

 art 207 kk

     Znęcanie się jest działaniem lub zaniechaniem polegającym na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dolegliwych cierpień moralnych, powtarzającym się, albo jednorazowym, lecz intensywnym i rozciągniętym w czasie, np. straszenie, znieważanie itp.
     Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2006 r.IV KK 395/2006, pojęcie "znęcanie się" na gruncie art. 207 kk zawiera w sobie istnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić w niewielkim stopniu. 

Sądzę , że znęcanie się nad osobą pozostającą w stosunku do sprawcy w przemijającym stanie zależności - wyrok sądowy , ograniczenie tym samym wolności  lecz bez powiązań rodzinnych ( osoby obce ) jeśli nie jest luką prawną jest najprawdopodobniej  chroniona innym przepisem.

Podobnie ma się rzecz z innymi moimi zarzutami . Działania już na pierwszy rzut oka są co najmniej niewłaściwe , zatem wymagały jedynie , nie tyle sprawdzenia czy spełniają przesłanki podanych przepisów , co sprawdzenia przestępczości tych czynów i zmiany kwalifikacji prawnej

Art. 191 Kk: § 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną  w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Zmuszanie jest przestępstwem naruszającym wolność człowieka do zachowywania się zgodnie ze swoją wolą.
I nie mam tu na myśli braku moich chęci do wykonania prawomocnego orzeczenia Sądu co do wykonywania pracy ale sposobu , formy , warunków jej wykonania

art. 157

§ 1. Kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 2. Kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Podkreślę , że przedstawiłam szereg zaświadczeń , w których udokumentowane było , że w dozwolonym czasie by domniemywać chorobę zawodową , pochorowałam się na okres dłuższy niż 7 dni . Sędzia w Sądzie cywilnym nie powołał biegłego do stwierdzenia tego faktu argumentując , że nie udowodniłam , że było to powiązane z pracą . A chodziło mi o udowodnienie tego faktu a nie stwierdzonego w zaświadczeniu faktu choroby. Dodatkowo zgadzał się , że zakład złamał kilka przepisów odnośnie warunków zatrudniania skazanych ale nie udowodniłam , że wyrządzono mi tym samym jakąś szkodę .
To może Sąd nie był właściwym do rozpatrzenia tej sprawy i winien był akta przesłać do innego wydziału , gdzie jak nie zakaz nie zatrzymania się na drodze na znaku stop jest karany a nie uzależnia się jego ścigania od spowodowania zagrożenia  czy wypadku na drodze.

Do zobaczenia na blogu.

Sami nie wiemy co wydajemy....

Kara ograniczenia wolności – polska odmiana znanej porządkom prawnym wielu państw kary pracy na cele społecznie użyteczne. Wykonanie kary ograniczenia wolności ma na celu wzbudzenie w skazanym woli kształtowania jego społecznie pożądanych postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego (art. 53. § 1 k.k.w.).
Stanowi nieizolacyjną alternatywę dla krótkoterminowego pozbawienia wolności. Stosowana jest wyłącznie za stosunkowo drobne występki. Jej zaletą jest to, że sprawca drobnego przestępstwa nie trafia do zakładu karnego, gdzie mógłby ulec dalszej demoralizacji, natomiast wynikający z niej obowiązek pracy lub potrącanie części wynagrodzenia za pracę stanowi dla niego realną dolegliwość

"Istota kary ograniczenia wolności jest w efekcie realizacją postulatu skierowania przestępcy do pracy przymusowej, lecz realizowanego w sposób demokratyczny, z zachowaniem konstytucyjnej zasady godności skazanego. Wykonując pod kontrolą pracę na rzecz wspólnego dobra, skazany ma możliwość nauki podstawowych zachowań społecznie pożądanych, jak punktualność i obowiązkowość, które mogły nie być mu dotychczas znane. Tym samym to właśnie kara ograniczenia wolności jest najskuteczniejszym sposobem społecznej readaptacji skazanego."   Ograniczenie wolności  Karol Boński

Przepisy regulujące wykonywanie kary ograniczenia wolności w formie wykonywania pracy społecznej

Art. 32.  Konstytucji Zasada równości obywatela wobec prawa 
1. Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.
2. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.
Art. 53.kk  Ogólne dyrektywy wymiary kar i środków karnych 
§ 1. Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
Art. 35.kk Zasady wykonywania prac na cele społeczne 
§ 1. Nieodpłatna, kontrolowana praca na cele społeczne jest wykonywana w wymiarze od 20 do 40 godzin w stosunku miesięcznym.
§ 2. W stosunku do osoby zatrudnionej sąd zamiast obowiązku, o którym mowa w art. 34 ograniczenie wolności - wymiar, § 2 pkt 2, może orzec potrącenie od 10 do 25% wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany przez
sąd; w okresie odbywania kary skazany nie może rozwiązać bez zgody sądu stosunku pracy.
Art. 58 kk
§ 2a. Kary ograniczenia wolności związanej z obowiązkiem, o którym mowa w art. 35 § 1, nie orzeka się, jeżeli stan zdrowia oskarżonego lub jego właściwości i warunki osobiste uzasadniają przekonanie, że oskarżony nie wykona tego obowiązku.
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI z dnia 1 czerwca 2010 r.w sprawie podmiotów, w których jest wykonywana kara ograniczenia wolności oraz praca społecznie użyteczna  § 4. 2. Przy przydziale pracy uwzględnia się wiek skazanego, stan jego zdrowia oraz w miarę możliwości posiadane kwalifikacje.

Art. 45. § 1 .kkw  Jeżeli egzekucja grzywny okaże się bezskuteczna lub z okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna, sąd może zamienić grzywnę nieprzekraczającą stu dwudziestu stawek dziennych, po uprzednim wyrażeniu zgody przez skazanego, na pracę społecznie użyteczną, 

Art. 57. § 1. kkw Sądowy kurator zawodowy w terminie 7 dni od doręczenia orzeczenia wzywa skazanego oraz poucza go o prawach i obowiązkach oraz konsekwencjach wynikających z uchylania się od odbywania kary, a także określa, po wysłuchaniu skazanego, rodzaj, miejsce i termin rozpoczęcia pracy, o czym niezwłocznie informuje właściwy organ gminy i podmiot, na rzecz którego będzie wykonywana praca.

Reasumując :

bezrobotny - uciążliwość kary :

- brak badań wstępnych

- brak wynagrodzenia

- narzucenie charakteru wykonywanej pracy

- przymus podjęcia pracy

- naruszenie prawa do prywatności , Sędzia decydując o względach zdrowotnych co do wykonywania     pracy ,czyni to w obecności protokolanta i widowni ( prawo do jawności rozprawy )

- ocena zdolności do wykonania pracy pozostaje w rękach osoby nie posiadającej dyplomu lekarza

- osoba zatrudniona w podmiocie ponownie , nie posiadając dyplomu lekarza ocenia stan zdrowia

pracujący - uciążliwość kary

- potrącanie części wynagrodzenia

- niemożność rozwiązania stosunku pracy w okresie wykonywania kary (dolegliwość? )

zamiana grzywny na pracę społeczną - orzekana jest za zgodą skazanego

A Ministerstwa widzą to tak :

 Stąd mój e-mail z 25,07,2013 r do kancelarii Premiera RP :

Dzień dobry

Chciała bym aby udzielono mi szczegółowej odpowiedzi na następujące pytanie.

Zgodnie z art 21 Ustawy o służbie medycyny pracy & 3. Profilaktyczna opieka zdrowotna sprawowana w odniesieniu do osób świadczących

pracę w czasie odbywania kary pozbawienia wolności w zakładach karnych,przebywania w aresztach śledczych lub wykonujących pracę w ramach kary ograniczenia wolności, jeżeli obowiązek objęcia profilaktyką nie spoczywa na pracodawcy, jest finansowana z budżetu państwa z części, której dysponentem jest Minister Sprawiedliwości.

Ja odbywałam karę ograniczenia wolności w postaci prac społecznych w lipcu 2010 r po zmianie ustawy , która nakazywała podmiotowi objęcie skazanych  badaniami wstępnymi na swój koszt . Ściągając z podmiotu ten obowiązek mamy chyba do czynienia z art 21 powyższej ustawy , gdzie badania wykonuje się skazanym na koszt budżetu Państwa. Ja dość długo prowadzę korespondencję w tej sprawie z Ministrem Sprawiedliwości ( którą dołączam ) który nie podziela mojego zdania . 

Stąd pytanie , czy Państwo przydziela ministerstwu jakąś specjalna kwote na ten cel i co się z nią dzieje?

Z góry dziękuję za odpowiedż

Małgorzata Kowalska

41-209 Sosnowiec

A Ustawa o służbie medycyny pracy brzmi tak:

Art. 5.
1. Służba medycyny pracy realizuje zadania określone w ustawie w odniesieniu do:
    6) osób świadczących pracę w czasie odbywania kary pozbawienia wolności w
zakładach karnych, przebywania w aresztach śledczych lub wykonujących
pracę w ramach kary ograniczenia wolności.
2. Obowiązek objęcia profilaktyczną opieką zdrowotną spoczywa na:
   4) podmiocie zatrudniającym – w odniesieniu do osób wymienionych w ust. 1 pkt 6.

Art. 6.
1. Służba medycyny pracy jest właściwa do realizowania zadań z zakresu:
   2) sprawowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracującymi, w szczególności
przez:
a) wykonywanie badań wstępnych, okresowych i kontrolnych przewidzianych
w Kodeksie pracy,

2. W stosunku do osób wykonujących pracę na podstawie innej niż stosunek pracy
służba medycyny pracy wykonuje zadania określone w ust. 1.

4. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, zakres, w jakim służba medycyny
pracy wykonuje zadania wobec osób wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 6, biorąc
pod uwagę konieczność zapewnienia ochrony zdrowia tych osób.

Art. 9.
1. Do wykonywania zadań służby medycyny pracy w zakresie przeprowadzania
badań wstępnych, okresowych i kontrolnych oraz sprawowania profilaktycznej
opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy,
uprawnieni są lekarze spełniający dodatkowe wymagania kwalifikacyjne, określone
w trybie art. 229 § 8 pkt 4 Kodeksu pracy.


Art. 12.
1. Badania wstępne, okresowe i kontrolne pracowników oraz inne świadczenia
zdrowotne są wykonywane na podstawie pisemnej umowy zawartej przez podmiot
obowiązany do ich zapewnienia, o którym mowa w art. 5 ust. 2, zwany dalej
„zleceniodawcą”, z podstawową jednostką służby medycyny pracy, zwaną
dalej „zleceniobiorcą”.

Art. 21.

3. Profilaktyczna opieka zdrowotna sprawowana w odniesieniu do osób świadczących
pracę w czasie odbywania kary pozbawienia wolności w zakładach karnych,
przebywania w aresztach śledczych lub

 wykonujących pracę w ramach kary ograniczenia wolności, jeżeli obowiązek objęcia profilaktyką nie spoczywa na pracodawcy, jest finansowana z budżetu państwa z części, której dysponentem jest Minister Sprawiedliwości.

Dziennik Ustaw Nr 168 — 9856 — Poz. 1013

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

z dnia 20 lipca 2011 r.

w sprawie zakresu zadań służby medycyny pracy wobec osób pozbawionych wolności

Na podstawie art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2004 r. Nr 125, poz. 1317, z późn. zm.1)) zarządza się, co następuje:

§ 1. Rozporządzenie określa zakres, w jakim służba medycyny pracy wykonuje zadania wobec osób:

1) świadczących pracę w czasie:

a) odbywania kary pozbawienia wolności w zakładach karnych,

b) przebywania w aresztach śledczych;

2) wykonujących pracę w ramach kary ograniczenia wolności.

§ 2. W stosunku do osób, o których mowa w § 1 

pkt 1, służba medycyny pracy wykonuje zadania 

określone w art. 6 ust. 1 pkt 2—4 i 6—8 ustawy z dnia 

27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy, zwanej dalej „ustawą”.

§ 3. W stosunku do osób, o których mowa w § 1 

pkt 2, służba medycyny pracy wykonuje zadania określone w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy.

§ 4. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 

14 dni od dnia ogłoszenia.2)

Minister Sprawiedliwości: K. Kwiatkowski

2) Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 września 2002 r. w  sprawie zadań służby medycyny pracy wobec osób świadczących pracę w czasie odbywania kary pozbawienia wolności, przebywania w aresztach śledczych lub wykonujących pracę w ramach kary ograniczenia wolności